تاریخچه تعاونی های اعتبار

تاریخچه اتحادیه اعتباری مدرن از ۱۸۵۲ است، وقتی فرانس هرمن شولز ۰دلیچ یادگیری از دو پروژه آزمایشی را تلفیق کرد، یکی در الینبرگ و دیگری در دلیزچ در پادشاهی ساکسنی در آنچه عموماً به اولین اتحادیه اعتباری در جهان شناخته می‌شود. او قصد داشت تا سیستم اتحادیه اعتباری بسیار موفقی را توسعه بخشد. در سال ۱۸۶۴ فردریک ویلهم رافسین اولین اتحادیه اعتباری روستایی در هدسدرف (هم‌اکنون بخشی از نیووید) در المان را تأسیس کرد. در زمان مرگ رافسین در سال ۱۸۸۸، اتحادیه‌های اعتباری به ایتالیا، فرانسه و هلند، انگلستان، اتریش و سایر کشورها کشیده شده بود. اولین اتحادیه اعتباری در آمریکای شمالی، کاسی پوپلاری دی لویس در کوبک ک انادا کار خود را در ۲۳ ژانویه ۱۹۰۱ با پس‌انداز ۱۰ سنت شروع کرد. پایه‌گذار الفونز دسیردینز، گزارشگری در پارلمان کانادا مأموریت خود را در سال ۱۸۹۷ آغاز کرد وقتی که از منترلراموخت، کسی که دادگاه برای او حکم پرداخت تقریباً ۵۰۰۰ دلار سود وام ۱۵۰ دلاری را از قرض دهنده صادر کرده بود. با گسترش وسیع در اروپا، دیساردنیز مدل یگانه مبتنی بر ناحیه را برای کوبک ایجاد کرد. در ایالات متحده، اتحادیه اعتباری بانک اس تی. ماری منچستر، نیوهامسفایر اولین اتحادیه اعتباری بود. با کمک پرسنل دیسجارد، اس تی ماری توسط مهاجران فرانسوی زبان در منچستر از کوبک در ۲۴ نوامبر ۱۹۸۰ تأسیس شد. موزه اتحادیه اعتباری آمریکا هم‌اکنون موقعیت اصلی اتحادیه اعتباری بانک اس تی ماری را گرفته‌است. در نوامبر ۱۹۱۰ اتحادیه صنعتی و آموزشی زنان اتحادیه اعتبار صنعتی را راه‌اندازی کرد، با الگوگیری از اتحادیه‌های اعتباری دیجاریس این اولین اتحادیه اعتباری اجتماعی غیرانتفاعی برای خدمت به تمام مردم در ناحیه بزرگتر بستون بود. قدیمی‌ترین اتحادیه اعتباری ملی در آمریکا در سال ۱۹۱۳ تأسیس شد. اتحادیه اعتباری اس تی ماری به ساکنان جمهوری ماساچوست خدمت می‌کند. بعداز تبلیغ کلیسا کاتولیک در دهه ۱۹۴۰ در کمک به فقرا در آمریکای لاتین، اتحادیه‌های اعتباری به سرعت در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به ویژه در بلوی، کاستاریکا، جمهوری دومنیکن، هندوراس و پرو گسترش یافتند. کنفدراسیون منطقه‌ای اتحادیه اعتبار آمریکای لاتین (COLAC) شکل گرفت و با سرمایه‌گذاری اتحادیه‌های اعتباری بانک توسعه درون آمریکا در منطاقی به سرعت در کل دهه ۱۹۷۰ و اوایل ۱۹۸۰ رشد کرد. در سال ۱۹۸۸ اتحادیه‌های اعتباری COLAC نماینده ۴ میلیون عضو در ۱۷ کشور با صورت وام نیم بیلیون دلار آمریکا بودند. با این وجود، از اواخر دهه ۱۹۷۰ به بعد بیشتر اتحادیه‌های اعتباری آمریکای لاتین با مشکل تورم، عضویت راکد و مسائل جدی بازپرداخت وام مواجه شدند. در دهه ۱۹۸۰ اژانس‌های کم‌کننده مثل USAID سعی کردند تا اتحادیه‌های اعتبار آمریکای لاتین را با مساعدت فنی و متمرکز سازی تلاش‌های اتحادیه اعتباری بربسیج کردن پس‌اندازها از جمعیت محلی احیا کنند. در سال ۱۹۸۷ بحران مالی منطقه‌ای در اتحادیه‌های اعتباری ایجاد شد. نرخ‌های بالای عدم پرداخت بدهی و نکول‌های قابل توجه باعث بروز مسائل نقدینگی برای بیشتر اتحادیه‌های اعتباری در منطقه شد.